We’re back on track
Nu de zomervakantie en de septemberdrukte achter ons liggen, vinden we het tijd om terug in blog-actie te schieten. Hoewel het Coronatijdperk helaas nog niet achter ons ligt, slaan we met de blog graag een andere weg in.
Nu de zomervakantie en de septemberdrukte achter ons liggen, vinden we het tijd om terug in blog-actie te schieten. Hoewel het Coronatijdperk helaas nog niet achter ons ligt, slaan we met de blog graag een andere weg in.
Op de blog delen we regelmatig onze ervaringen over dit Corona-tijdperk. Deze keer willen we echter iets schrijven over hoe onze kinderen en hun ouders deze periode beleven. We schrijven niet zomaar over hen, maar geven hen zelf een stem. In mei en juni lieten we vijf ouders en hun kinderen* (van kleuter tot adolescent) aan het woord in interviews. We delen hun perspectieven, ervaringen en visie op de toekomst en vatten dit samen in deze blogpost.
Dit bericht richten we aan de jongeren, tieners, pubers, adolescenten onder jullie. De enquête van het kinderrechtencommissariaat laat zien dat dit voor jullie geen gemakkelijke periode is. Velen onder jullie vinden het nu maar saai, raar en eenzaam. Zoals Billie Eilish zou zeggen: ‘Call me friend, but keep me closer’. Je hoort je vrienden misschien wel via WhatsApp, maar dat is toch niet hetzelfde dan ze elke dag op school zien. En ja, zelfs je school mis je een beetje, had je ooit gedacht dat je dat zou zeggen?
All we ever hear from you is blah blah blah
So, all we ever do is go ya ya ya
And we don’t even care about what they say
‘Cause it’s ya ya ya ya
Blah blah blah blah
Jullie zullen het allemaal wel herkennen en ik vermoed dat de kans groot is dat zelfs je kinderen het kunnen meezingen: het refrein uit dit liedje van Armin van Buuren.
Blablabla, zonder dat we erbij stilstaan is het toch een dagelijkse bezigheid: praten, babbelen, een klapke doen. Het is dan ook de manier bij uitstek om gedachten, gevoelens, bedoelingen en gebeurtenissen met elkaar te delen.
Recente reacties