Een regenachtige en winderige zondagvoormiddag omstreeks 11 uur. Ik sta buiten op de stoep te wachten voor de slagerij aangezien er omwille van de Corona-maatregelen maar 3 mensen tegelijk in de winkel mogen. Nu we het warme zonnige weer al even hebben ingeruild voor druilerige herfstdagen, vloek ik stiekem omdat ik buiten moet staan wachten. Inwendig vloek ik een tweede keer omdat ik beter mijn regenjas had vervangen door een iets dikker exemplaar. En een derde keer omdat ik intussen snel berekend heb op basis van het aantal wachtenden voor mij hoelang ik hier nog zal moeten staan en mijn planning daardoor in het gedrang komt.

Als associatieve denker gaan mijn gedachten al snel van het woord ‘wachten’ naar de PANO-reportage die ik onlangs zag over kinderen, jongeren en volwassenen met een handicap die wachten op hun budget om beroep te kunnen doen op de nodige ondersteuning. De reportage heeft indruk gemaakt op mij. Zowel de cijfers van het aantal wachtenden als van de wachttijd zelf zijn hallucinant. De situatie is schrijnend. Mijn gedachten dwalen verder af naar het telefoontje eerder deze week op het werk. Een papa, wiens zoontje in het CAR is aangemeld, belt ons op en vraagt wanneer hij bij ons terecht zal kunnen. Het loopt momenteel erg moeilijk thuis en op school en de ouders zitten met de handen in het haar.

Op de dag van vandaag is goede en vroegtijdige detectie en opvolging van moeilijkheden mogelijk. Zowel erkende diensten (zoals bijvoorbeeld Kind&Gezin), scholen als CLB’s dragen hiertoe hun zeer waardevol steentje bij. De problematieken worden meer en meer complex, waardoor gespecialiseerde hulpverlening een must blijkt. Om uiteenlopende redenen wordt het voor sommige kinderen en gezinnen moeilijk om mee te draaien binnen de verwachtingen van onze hedendaagse maatschappij.

Vanuit deze toegenomen nood aan een plek voor kinderen waar zij ondersteuning kunnen krijgen in het verder ontwikkelen op verschillende domeinen, kampt dus ook de CAR-sector jammer genoeg met wachtlijsten. Wist je dat het aantal kinderen dat op de wachtlijst staat in onze CAR (Klim Op, De Locomotief, De Springplank en De Schakel) vergelijkbaar is met het aantal M&M’s in een zakje van een halve kilo? Een kleine waarschuwing voor degenen die graag aan zeer wetenschappelijk (ahum) veldonderzoek willen doen en dit eens natellen: niet in één keer opeten! #buikpijn ?

De resultaten van de poll op onze blog spreken voor zich.

Oké, het is meer dan duidelijk. De wachtlijsten zijn veel te lang, daar zijn we het unaniem over eens! Het is een gegeven waar we niet omheen kunnen. Als hulpverleners proberen we er doordacht en creatief mee om te gaan. We zorgen voor een warm welkom voor iedereen door (relatief snel) een eerste kennismakingsgesprek in te plannen voor ieder die zich aanmeldt. We betrekken andere partners en proberen op die manier een netwerk uit te bouwen om de wachttijd eventueel te overbruggen. We werken tijdens het schooljaar met vaste onderzoeksteams waarbij we het tempo hoog houden. In de schoolvakantie steken we soms nog meer dan één (onderzoeks)tandje bij. We bewaken de lopende trajecten en zorgen ervoor dat nieuwe instroom mogelijk blijft. Maar ook aan ons ongebreideld enthousiasme zijn er grenzen: de realiteit blijft dat de hulpvragen het aanbod overstijgen. Onze capaciteit is wat het is. Sommige ideeën of intenties vallen helaas moeilijk te rijmen met onze huidige regelgeving. Zo zouden we nog meer willen investeren in een warme wachtlijst door regelmatig contact te houden. Het zou zinvol kunnen zijn om tijdens de wachttijd toch al een stukje tegemoet te kunnen komen aan bepaalde noden.

Ondertussen is het mijn beurt om de winkel binnen te gaan. En ik bedenk ineens hoe relatief ‘mijn’ wachttijd op de stoep hier is, in vergelijking met die van de vele kinderen, jongeren en gezinnen die wachten op gespecialiseerde hulp. De dag is nog jong, maar toch vloek ik die ochtend al voor de vierde keer in mezelf. Deze keer vloek ik omwille van het systeem. Een systeem dat duidelijk voor velen tekortschiet. Mijn gedachtengang wordt abrupt onderbroken door de winkelbediende die mij vriendelijk aanspreekt en mij inlicht over de actie van de dag. Bij de aankoop van 100 gram beleg krijg ik telkens 50 gram gratis. Dat was in elk geval het wachten waard. Op het moment dat ik de winkel buiten ga, is het gestopt met regenen. En door het wolkendek breekt de zon zelfs een klein beetje door. Een sprankeltje hoop, dat ik graag opdraag aan iedereen die nog wacht op hulp.